Co rano całowałem na do widzenia swoją żone i -- pełen natchnienia -- opuszczałem nasze mieszkanie z notesem i gotowym do pracy piórem w dłoniach. Dwie ulice dalej znajdowała się moja ukochana Cafe Stein, gdzie posiliwszy się kawą tak mocnłą, że słonia by z nóg zwaliła, i przepysznym, świeżym croissantem, zagłębiałem się w pracę nad swoim najnowszym magnum opus.
Kelnerki przemykały obok mnie, uwijając siÍprzy gościach. Jeśli przypadkiem podniosłem głowę i mój wzrok napotykał spojrzenie jednej z nich, kiwały aprobująco głową, jakby chciały mi dać do zrozumienia, że nie mają nic przeciwko mojej pisaninie na kawiarnianym stoliku. Srebrne tace. które nosiły w te i z powrotem odbijały promienie rannego słońca. Blask srebra połyskiwał na ciemnych od papierosowego dymu ścianach kafejki.
Kto nie chce być artystą w Europie, niech podniesie rękę. (Głos naszego cienia) |
 |
