|
- Właśnie złożyłem zamówienie, kiedy spostrzegłem starca siedzącego samotnie w kącie. (...) Nawet nie wiem, dlaczego na niego patrzyłem. Może dlatego, że przez cały czas uśmiechał się jak duży, niegrzeczny chłopiec. I dziękować Bogu, że się tak w niego wpatrywałem! Kelnerka przyniosła mu filiżankę kawy i wtedy dopiero zobaczyłem jego ręce. Maris, on miał najgorszy przypadek paraliżu albo chroby Parkinsona, jaki w życiu widziałem. (...) Ale on sie śmiał, jakby miał jakąś wielką sztuczkę w zanadrzu i zaraz chciał ją zademonstrować, Wyobraź sobie, że tymi swoimi trzęsącymi się rękami siegnął za pazuchę i wyjął słomkę...
- Słomkę?
- Tak, wielką, długą , zółtą słomkę i wrzucił ją prosto do filiżanki.
(...) Kiedy pociąglał przez słomkę, rozejrzał się wokół z tak dumnym uśmiechem, jakby chciał całemu światu og
łosić, że żadne, nawet najbardziej pokrzywione ręce, nie są w stanie powstrzymać go od picia kawy. (Śpiąc w płomieniu) |
